PTSD, czyli zespół stresu pourazowego, to odpowiedź organizmu po traumie, której doznali pacjenci w przeszłości. Chorym towarzyszy często przygnębienie, drażliwość, trudności ze snem lub bezsenność, uczucie osamotnienia i bezradności, problemy z koncentracją, a także występowanie nawracających myśli do wydarzeń z zaburzenia koncentracji i pamięci, utrata sensu życia, poczucie beznadziejności, brak zainteresowania seksem, myśli samobójcze. W przebiegu choroby dwubiegunowej w trakcie epizodu depresyjnego może dojść do utraty kontaktu z chorym, który jest przytomny i pozostaje w bezruchu. Jest to tzw. zahamowanie psychoruchowe. Związek z osobą z borderline to jest powolne osuwanie się w dół pełne efektów specjalnych: tych wspaniałych i tych bardzo złych". Zorientowała się, że coś jest z nią nie w porządku To podsunęła mi moja była pedagog z gimnazjum. Była jedyną osobą, której w jakikolwiek sposób ufałam. Może od początku opowiem. Mam 17 lat już. Mój tata umarł śmiercią samobójczą w sierpniu tego roku. Był alkoholikiem i używał przemocy słownej wobec mnie. To bardzo traumatyczne przeżycia dla mnie To o czym powinno się pamiętać to na pewno fakt, że takie osoby potrafią kochać mocno i intensywnie, chociaż temu uczuciu często towarzyszą inne mocne emocje, które potrafią mocno wpływać na przebieg relacji. Wchodząc zatem w związek z osobą chwiejną emocjonalnie, wykazujemy się dużą odwagą oraz…miłością do tej osoby. Czy związek z narcyzem jest możliwy? Powyższy układ na początku związku zdaje się zaspokajać potrzeby obu stron. Narcyz zyskuje przestrzeń do błyszczenia, a jego partnerka może skutecznie unikać konfrontacji z sytuacjami, które wywołują u niej lęk, gdyż narcyz chętnie ją w tym wyręczy, zyskując tym samym podziw i blask. drgva. Moja partnerka ma borderline, jak jej pomóc. Jestem przerażony. Mamy małe dziecko, partnerka jest po rozwodzie, wspólnie wychowujemy jej córkę z poprzedniego związku. Bardzo kocham Anetę, ale awantury przeplatające się z okresami spokoju, powodują, że coraz częściej myślę o odejściu z dzieckiem. Martwię się jednak tym, co wtedy stanie się z moją partnerką i jej córką. Aneta miała już próbę samobójczą. Z rodziną nie utrzymuje żadnego kontaktu, zerwała go dawno temu nie wiem dlaczego. Gdy się poznaliśmy zachwyciła mnie swoim temperamentem. Zostawiłem dla niej dobrą pracę i przeprowadziłem się do miejscowości, w której mieszka. Od czasu kiedy ze sobą mieszkamy, nie układa nam się, każdego dnia jest gorzej. Po ostatniej kłótni zmusiłem ją do pójścia ze mną do poradni rodzinnej, tam pierwszy raz padła sugestia borderline. Jestem przerażony. Aneta uważa, że dlatego tak się zachowuje, że jest ze mną, sam już nie wiem co o tym myśleć. Proszę o pomoc. Jurek Dobra wiadomość jest taka, że jeśli pacjent z diagnozą osobowości chwiejnej emocjonalnie typu borderline został zdiagnozowany istnieje realna szansa na pomoc . Zmiana struktury osobowości jest możliwa. Przy zaburzeniach osobowości długoterminowa psychoterapia psychodynamiczna oraz terapia oparta o przeniesienie (TFP za Kernbergiem) wydaje się być najbardziej adekwatna. Największe cierpienie jest odczuwane przez pacjentów w bliskich relacjach, dlatego terapia oparta na relacji i komentowanie „tu i teraz ” obserwowanych przez terapeutę wzorców, które pacjent odgrywa również podczas psychoterapii w relacji z terapeutą, pomaga osiągnąć wgląd i zmianę. Stopniowo, bardziej dojrzałe mechanizmy obronne zastąpią te prymitywne. Prawdą jest, że terapia tego zaburzenia jest długotrwała i wymaga wysiłku. Bardzo trudne dla pacjentów i często niewykonalne początkowo, jest nawet utrzymanie relacji z terapeutą, wytrzymanie okresu leczenia. Pacjenci borderline mają tendencje to zrywania relacji, również tych z terapeutą. Co to jest to borderline? Zaburzenia osobowości ( zgodnie z ICD – 10 ) to ciężkie zaburzenia struktury charakteru i sposobu zachowania się, które nie tylko obejmują różne wymiary osobowości, lecz także przejawiają się w postaci zaburzeń funkcjonowania w rolach społecznych i życiu zawodowym. Osobowość chwiejna emocjonalnie o typie borderline przejawia się: – brakiem stabilności w relacjach z innymi, – brak stabilności w obrazie „ja”, – brak stabilności w zakresie preferencji seksualnych i stanów afektywnych. ( Cierpiałkowska, 2015) W historii życia pacjentów ( mężczyźni i kobiety) z tym rozpoznaniem widoczny jest powtarzający się motyw niestabilnych relacji, relacji bardzo burzliwych, nawiązywanych i zrywanych nagle, uczucia w stosunku do obiektu przechodzą od uczuć idealnej olbrzymiej miłości do nienawiści i dewaluacji. Pacjenci często podejmują się impulsywnych, ryzykownych zachowań seksualnych, nadużywają substancji psychoaktywnych. Jest to również jest to grupa pacjentów impulsywnie rozgrywająca trudne do wytrzymania uczucia w działaniu tj: dokonująca samookaleczeń, prób samobójczych. Są bardzo czułe na sygnały wyobrażonego lub rzeczywistego porzucenia, reagują intensywną złością i gniewem z czym trudno im sobie poradzić ze względu na deficyty w zakresie samokontroli. Moja partnerka ma borderline, jak jej pomóc? Najwięcej spustoszenie to zaburzenie sieje w bliskich relacjach. Osoby żyjące z osobą cierpiącą na zaburzenia osobowości typ borderline jeśli same nie wykazują zaburzeń osobowości doświadczają chaosu i zagubienia w kontakcie z partnerem, opisują: nieadekwatność zachowań, nienadążanie za zmieniającymi się stanami emocjonalnymi partnera, bezradność, lęk o życie i zdrowie partnera, opisują, że nigdy nie wiadomo co przyniesie kolejny dzień – jednego dnia są przeżywani jako dobrzy, gdy innego bez przyczyny są oskarżani, obrażani. Dorosły człowiek w takiej sytuacji może się czuć zagubiony, przeżywać złość, smutek, bezradność, spadek poczucia własnej wartości. Jak sobie pomóc? Temu typu zaburzeniu towarzyszy chaos, dlatego w początkowej fazie rozpoznania niezbędna jest fachowa wiedza. Wiedza może pomóc spojrzeć na sytuacje z dystansem, rozpoznać powtarzające się wzorce. Wiedza, może motywować do podjęcia się i utrzymania leczenia. Można motywować partnera do skorzystania z fachowej pomocy psychoterapeutycznej, natomiast nie próbować samemu radzić sobie z tym problemem. Można zatroszczyć się o własny dobrostan i poszukać dla siebie pomocy psychologa lub psychoterapeuty w celu uporządkowania myśli, uczuć. Należy pamiętać, że każda próba samobójcza może się skończyć śmiercią. Nie należy bagatelizować pogróżek, aluzji partnera co do planowanej próby samobójczej/ samookaleczenia. Czy moja partnerka z rozpoznaniem borderline może stworzyć stały, dobry dla obu stron związek? Stały często tak, ale są to takie związki, w których bardzo dużo jest cierpienia. Są to często związki w których partnerzy dystansują się w różny sposób poprzez skoki w bok, pracoholizm, separacje, przemoc, chłód emocjonalny. Czasami jest tak, że mimo widocznego cierpienia ludzie trwają ze sobą w takim układzie. Osoba o prawidłowej strukturze nie wytrzyma długo w takim układzie, odejdzie szukając bezpiecznej relacji. Osoba z rozpoznaniem borderline może stworzyć satysfakcjonujący bezpieczny związek, pod warunkiem podjęcia wysiłku analizowania i porządkowania swoich stanów afektywnych, rozpoznawania wzorców zachowań, które impulsywnie przeniesione na związek niszczą relacje wokół pacjenta podczas procesu leczenia. Terapia pomaga zatrzymać ten impuls, omówić go, zastąpić czymś dojrzalszym. Osoby zainteresowane tym tematem zapraszam do kontaktu mailowego, chętnie przygotuje kolejny wpis odpowiadając na Państwa pytania. Borderline, czyli ,,stabilna niestabilność'', to zaburzenie osobowości polegające na trudności w określenie samego siebie, uporządkowaniu własnego życia i relacjach społecznych. Borderline to osobowość złożona, trudna do rozpoznania, ale poddająca się terapii. Dowiedz się, jak rozpoznać osobowość z pogranicza, czyli borderline. Borderline (borderline personality disorder- BPD) określana jest również jako osobowość z pogranicza czy pograniczne zaburzenie osobowości. To zaburzenie osobowości o złożonym zespole objawów, które sprawiają, że człowiek dotknięty borderline czuje się nieszczęśliwy i niezrozumiany, a osoby z najbliższego otoczenia odczuwają frustrację i wyrzuty treści: Jak rozpoznać borderline? Jakie są przyczyny borderline? Jak leczyć borderline? Powszechną cechą osób z borderline jest huśtawka emocjonalna. W krótkim czasie, bez wyraźnego powodu, mogą oni cieszyć się, zdenerwować, zasmucić czy przeżywać inne, skrajne emocje. Osoby z borderline balansują nad przepaścią emocjonalną, a osoby z nimi przebywające starają się za wszelką cenę unikać sytuacji, w których mogliby sprowokować wybuchy skrajnych borderline charakteryzuje się również trudnościami w określeniu własnej osoby - jakim jestem człowiekiem, co tak naprawdę czuję i myślę? Zdarza się poczucie niebycia we własnym ciele, niezrozumienia samego siebie, brak poczucia własnej wartości lub wyolbrzymione mniemanie o osobowość z pogranicza wprowadził w XX wieku Robert Knight jako określenie osób, których zaburzenia psychiczne mieściły się pomiędzy zaburzeniami psychotycznymi (schizofrenicznymi) a zaburzeniami neurotycznymi (nerwicami). Borderline to osobowość złożona, niejednoznaczna. U osób z borderline stan emocjonalny wciąż się zmienia, ale jednocześnie jest stabilny, z tego powodu mówi się o ,,stabilnej niestabilności''.O zaburzeniach osobowości mówi się wtedy, gdy stany emocjonalne utrudniają prawidłowe przystosowanie i funkcjonowanie w społeczeństwie i jednocześnie są niepodatne na zmianę. Osoby z zaburzeniami osobowości mają pewne cechy, które często prowadzą do pogorszenia funkcjonowania społecznego, towarzyskiego, zawodowego. Nie są w stanie kontrolować swojego zachowania i stanów emocjonalnych, zachowują się w sposób irracjonalny i nieadekwatny do sytuacji. Stan z pogranicza Osobowość borderline, czyli ,,stan pograniczny'' diagnozowana jest u osób, u których nie można rozpoznać psychozy lub nerwicy, a jednocześnie rozpoznano u nich różne objawy psychopatologiczne. Borderline - jak rozpoznać?Typowa dla osobowości borderline jest ogromna potrzeba przebywania z drugą osobą, bycia kochanym i akceptowanym, posiadania wyłącznej i bardzo głębokiej relacji. Z drugiej jednak strony towarzyszy temu dwojaki, nieuzasadniony lęk przed odrzuceniem, a także przed byciem pochłoniętym przez drugą odczuwanie lęku prowadzi do silnego napięcia emocjonalnego, które popycha do irracjonalnych wybuchów żalu i wściekłości, okaleczania się czy prób samobójczych. Osoby z borderline mogą doświadczać też przemijających stanów psychotycznych (prześladowań, urojeń).Według DSM-IV (klasyfikacja zaburzeń psychicznych Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego), aby rozpoznać zaburzenie osobowości borderline musi być spełnione co najmniej pięć z dziewięciu kryteriów: gorączkowe próby uniknięcia opuszczenia – rzeczywistego lub wyimaginowanego; wzorzec niestabilnych i intensywnych relacji interpersonalnych, który cechuje na przemian skrajne idealizowanie i dewaluowanie innych; zaburzenia tożsamości – znaczący i trwały brak stabilności obrazu lub poczucia ''ja''; impulsywność w co najmniej dwóch szkodliwych dla jednostki obszarach aktywności (np. wydawanie pieniędzy, seks, nadużywanie substancji psychoaktywnych, nieostrożna jazda, napady obżarstwa); powtarzające się zachowania, gesty lub groźby samobójcze bądź samookaleczenia (szantaż emocjonalny); niestabilność emocjonalna spowodowana silną reaktywnością nastroju (np. silne stany dysforyczne, drażliwość lub lęk, trwające zwykle kilka godzin, rzadko dłużej niż kilka dni); utrzymujące się poczucie pustki; nieadekwatna, silna złość lub trudności z jej opanowaniem (np. częste wybuchy złości, stałe odczuwanie złości, wielokrotne bójki); przemijające objawy paranoidalne lub poważne objawy dysocjacyjne jako reakcja na stres. Według ICD-10 (Międzynarodowa Statystyczna Klasyfikacja Chorób i Problemów Zdrowotnych), aby stwierdzić typ z pogranicza osobowości chwiejnej emocjonalnie, czyli borderline, muszą być spełnione trzy spośród następujących cech: niejasności dotycząc obrazu własnej osoby; brak precyzyjnych celów i preferencji (również seksualnych); angażowanie się w intensywne, niestabilne związki prowadzące do kryzysów emocjonalnych; próby uniknięcia potencjalnego porzucenia; groźby lub działania samobójcze i samouszkadzające; stałe uczucie pustki wewnętrznej. Do innych, często obserwowanych objawów zalicza się stany lękowe, na przykład napady paniki, wahania nastroju o charakterze depresyjnym, natręctwa i objawy różnych chorób somatycznych, na przykład nieuzasadnione bóle różnych części ciała czy objawy neurologiczne, w przypadku których nie można stwierdzić podłoża borderline towarzyszyć mogą również skrajne zachowania, takie jak nadużywanie substancji psychoaktywnych, zaburzenia odżywiania, perwersje tym, co najwyraźniej odróżnia osobowość borderline od innych zaburzeń osobowości jest trudność w jednoznacznym odbieraniu i określaniu ,,dobrych'' i ,,złych'' aspektów innych osób. Łączy się to z całkowicie skrajnym odbiorem innych - idealizowaniem lub demonizowaniem. Osoby z borderline bardzo szybko ,,zakochują się'' w kimś, przechodzą fazę uwielbienia i zatracenia, od tego jednak szybko przechodzą do nienawiści i dewaluacji danej osoby. Prościej mówiąc, borderline nie zakłada tzw. ,,złotego środka''.Bywa również tak, że osoby z borderline naruszają pewne zasady, tj. starają się nawiązywać bliskie relacje z terapeutami lub odwrotnie, z pacjentami. Relacje, w które wchodzą, mogą kłócić się z zasadami etyki zawodowej, mogą także ranić innych, choć to osoby z borderline czują się pokrzywdzone. Na zmianę pojawiają się fantazje i uwielbienie, a także uczucie złości, bezsilności, żalu. Wewnętrzny chaos towarzyszący osobom z borderline przenosi się na ich otoczenie, rodzinę, znajomych. Choć zachowania osób z borderline nie są powodowane złośliwością czy negatywnymi cechami charakteru, to jest to zaburzenie trudne i niezrozumiałe dla osób nim dotkniętych i dla ich jeszcze warto wiedzieć o osobach z borderline? Mają zazwyczaj problemy w pracy - często ją zmieniają, podejmują pracę nieadekwatną do swoich możliwości, mają problemy z nawiązaniem odpowiednich relacji zawodowych. Przejawiają trudności w kontaktach społecznych - kierują nimi skrajne emocje, mają wybuchy gniewu, płaczu, histerii, ale wywołują skrajne emocje również u innych. Często mają też gorszą tolerancję na stres - poszukują pomocy, by zmniejszyć czynniki wywołujące stres, np. często chcą zmieniać otoczenie, nie siebie. Mogą poszukiwać pomocy u różnych lekarzy i skarżyć się na dolegliwości fizyczne, które nie znajdują uzasadnienia organicznego. Osobowości borderline często towarzyszą inne zaburzenia osobowości, szczególnie histrioniczne, antyspołeczne i schizotypowe, a także osobowość zależna. Mają chwiejne i zaburzone poczucie własnej tożsamości, stale czują się lekceważeni, przez co łatwo dochodzi do ataków słownych na partnera, lub grożenia samobójstwem z byle powodu. Czują się niedoceniani, mogą podejrzewać zdrady. Tworzą bardzo burzliwe związki, ponieważ najpierw idealizują a później demonizują partnerów. U parterów z początku idealizowanych zaczynają dostrzegać wady, co szybko przeradza się w skrajnie negatywną relację, wywołuje ogromne poczucie żalu i rozczarowania. Mają poczucie, że są wykorzystywani i brak im poczucia bezpieczeństwa. Są zaborczy i zazdrośni. Mają problem z utrzymaniem przyjaźni. Relacje ze znajomymi bywają burzliwe, a przyjaźnie kończą się drastycznie - kłótnią, konfliktem. Osoby z borderline tak samo idealizują i dewaluują znajomych, jak i partnerów. Wykazują tendencję do myśli samobójczych, często mają o sobie niskie mniemanie. Mają trudności w kontrolowaniu emocji - silnie odczuwają gniew, wściekłość, nienawiść, reagują nieadekwatnie do skali problemu, gdy kochają to ,,na zabój'', ale nienawidzą równie mocno, mają potrzebę silnego odreagowania poprzez wybuch płaczu, krzyk, a nawet szantaż emocjonalny. Tendencja do wybuchów związana jest również z podejmowaniem impulsywnych decyzji i zachowań. Borderline: sprawa rodzinna Sposób, w jaki przejawiają się zaburzenia osobowości, zawsze oddziałuje na osoby z otoczenia. Osobowość borderline jest nie tylko problemem osób cierpiących na to zaburzenie, ale również ich bliskich. Borderline - jakie są przyczyny zaburzeń z pogranicza?Istnieje kilka teorii występowania osobowości borderlinę. Z reguły jednak uważa się, że istotnym czynnikiem etiologicznym jest zaniedbywanie dziecka przez opiekunów lub wręcz chorobliwa nadopiekuńczość. Dziecko ma w sobie wiele sprzecznych emocji. Choć chce się uniezależnić, to jednocześnie chce także pozostać blisko rodziców. Z czasem staje się bardziej autonomiczne, ale wciąż potrzebuje mieć pewność, że rodzić przy nim czuwa. Uważa się zatem, że osoba z pogranicza mogła doświadczać w dzieciństwie różnych braków w opiece, braku poczucia stabilizacji, wsparcia i z tego powodu utknęła w pewnej ,,płynnej'' fazie i nie mogła wykształcić w sobie poczucia stałości. Nie toleruje sprzeczności i postrzega siebie i innych w skrajny sposób. Nie wie, kiedy może być samodzielną jednostką, a kiedy zależną. Cały czas znajduje się w rozdarciu i dylemacie - obsesyjnie poszukuje bliskości, ale gdy poczuję bliskość z inną osobą, wpada w panikę, bo boi się pochłonięcia i z borderline doświadczały często w przeszłości rozłąki, porzucenia, czuły się przez rodziców nieakceptowane, były molestowane lub maltretowane psychicznie i fizycznie. Takie doświadczenia bardzo negatywnie wpływają na więź dziecka z opiekunem, przez co powstaje tzw. „nieufny wzorzec przywiązania”, który zaburza realne postrzeganie sytuacji i przepracowanie doznanych urazów psychicznych i rozwiązanie ich, czyli radzenie sobie z trudnymi, stresującymi sytuacjami. Osoby z pogranicza często nie są zdolne do refleksji nad treścią umysłu własnego i również wspomnieć o tzw. modelu biopsychospołecznym zaburzeń osobowości, który wyodrębnia trzy główne czynniki etiologiczne osobowości z pogranicza: biologicznie uwarunkowany temperament, traumatyczne i chaotyczne środowisko domowe, które warunkuje psychologiczne funkcjonowanie osoby i środowiskowy czynnik związany ze zdarzeniami wyzwalającymi „objawy”. Czynniki te przez całe życie przenikają się i wzajemnie na siebie borderline można podzielić na farmakologiczne i psychologiczne, a zazwyczaj korzysta się z obu tych farmakologiczne, którym kieruje lekarz psychiatra, jest zazwyczaj doraźną formą leczenia, która ma za zadanie zmniejszyć nasilenie niektórych objawów, takich jak lęk, depresja, gwałtowne zmiany nastoju. Nie można jednak przy pomocy farmakologii ,,wyleczyć'' osobowości borderline. Ponadto skuteczność leków u różnych osób jest inna, dlatego leczenie farmakologiczne jest ustalane najbardziej skuteczne w przypadku borderline uważa się: psychoterapię psychoanalityczną wraz z jej pochodnymi (w tym terapię opartą na mentalizacji), terapię skoncentrowaną na przeniesieniu TFT (transference focused therapy) Kernberga, terapię ważne jest to, by terapia dostosowana była do potrzeb. Osoby z borderline różnie reagują na różne formy terapii, dlatego metody terapeutyczne powinny być dobierane indywidualne. Niemałe znaczenie ma także sam terapeuta i nić porozumienia, jaką może nawiązać z pacjentem. Sama terapia i relacja terapeutyczna nie jest bowiem wolna od chaosu - ciągłych rezygnacji i powrotów, idealizacji i dewaluacji, lękiem przed byciem porzuconym przez terapeutę, a także lękiem przed zbytnim zbliżeniem, otworzeniem z pogranicza daje terapeucie próbkę swoich uczuć. To sposób komunikacji. Chce, by ktoś towarzyszył w tym zamęcie i chaosie, sprzeczności uczuć. Celem terapii jest zatem wniesienie spokoju i ładu do życia emocjonalnego osób z borderline, a także zbudowanie zintegrowanego i stałego poczucia siebie oraz innych próba podjęcia terapii jest u osób z borderline oznaką potrzeby przejścia do następnego etapu, gdzie możliwa jest realizacja potrzeby bliskość bez tej specyficznej symbiozy i samodzielności bez osamotnienia, a także porzucenie skrajnego postrzegania siebie i innych. Nie myl zaburzenia z chorobą Zaburzenia osobowości nie są chorobą i nie powinno się ich traktować na tej samej zasadzie, co grypę czy zapalenie wyrostka robaczkowego. TO CIĘ MOŻE ZAINTERESOWAĆ: Schizofrenia paranoidalna: urojenia i halucynacje. Jak rozpoznać chorobę? Głosy w głowie to niekoniecznie schizofrenia. Połowa chorych ma nerwicę? Uciążliwe natręctwa – jak okiełznać gnomy Halucynacje słuchowe podczas snu, czyli o zespole eksplodującej głowy Źródło: Instytut Psychologii Zdrowia Polskiego Towarzystwa Psychologicznego; Nie wiem dlaczego, ale myśląc o tworzeniu związku z osobą dotkniętą zaburzeniem osobowości typu borderline (BPD) od razu przychodzi mi na myśl tango. Dawno temu uczęszczałam na zajęcia z tańca towarzyskiego i stąd chyba moja fascynacja tangiem i to porównanie. Związek z osobą chwiejną emocjonalnie, tak jak tango, jest zjawiskiem zmysłowym, pełnym skrajnych emocji, pokazującym pożądanie, jak i odrzucenie, miłość i nienawiść, radość i cierpienie. Tak samo jak tango, związek z BPD jest wymagający i może okazać się wyczerpującym na płaszczyźnie fizycznej i emocjonalnej. Tango, jako taniec zostało kiedyś opisane przez jednego z poetów tego gatunku , Enrico Santos Discepelo jako „smutną myślą, którą się tańczy „. Odzwierciedla się w nim dwoistość jego natury, analogicznie jest w związku z osobą chwiejną emocjonalnie. Podobnie jak w przypadku wielu innych chorób psychicznych, nie w pełni rozumiemy początki zaburzenia osobowości typu borderline, co poniekąd ogranicza nasze możliwości terapeutyczne. Nie mniej jednak, wiadomo, że niesprzyjające rozwojowi emocjonalnemu środowisko rodzinne, w tym różnego rodzaju traumatyczne wydarzenia, mogą drastycznie zwiększyć ryzyko rozwoju borderline u osób bardziej podatnych. Tak samo, jak Ty będziesz zmagał się ze zrozumieniem bliskiej Ci osoby z borderline, tak i ona będzie walczyć, aby zrozumieć, jak Ty widzisz jej intensywne reakcje, wahania nastroju, czy ryzykowne zachowania. Nie trzeba dodawać, że jeśli masz kogoś bliskiego z BPD, życie może być pełne kryzysów i konfliktów. Nierzadko może Ci się wydawać, że jesteś zakładnikiem w waszym związku. Bez znaczenia, czy jest to Twój mąż, żona, syn, czy matka, schemat zachowań osób z BPD jest w dużym stopniu do siebie podobny. Wartym zaznaczenia jest fakt, że im bliższe łączą was relacje i głębsze uczucia, tym bardziej odczujesz tą „gorszą” stronę związku. Jednak ucząc się, jak radzić sobie z osobowością z pogranicza, będziesz miał możliwość wzmocnienia swojego związku z tą osobą. Poniżej znajdziesz kilka pomocnych wskazówek do tego, w jaki sposób zadbać o swoje relacje w związku z osobą z borderline. Zadbaj o otoczenie domowe. Nikt nie czuje się dobrze w chaotycznym, czy stresującym otoczeniu. Osoby z BPD funkcjonują znacznie lepiej w spokojnym i zrelaksowanym środowisku domowym. Pomóż im przez zorganizowanie rutyny, która będzie wszystkim w jakimś stopniu odpowiadała. Dotyczy to również pomocy w organizacji zajęć osobom np. niepracującym i zachęcania ich do różnorakich aktywności. Upewnij się, że ustalone są granice, których ignorowanie będzie niosło za sobą odpowiednie i realne konsekwencje. Minimalizowanie kłótni i sprzeczek, których świadkiem może być osoba z BPD to też dobry pomysł. Pamiętajmy, że każda kłótnia wzmaga w osobie z borderline przekonanie, że zostanie porzucona. Jeśli zauważysz, że dana osoba jest w tzw. trybie kryzysowym (potocznie mówiąc „nakręca się”) zadbaj o to, aby wszyscy członkowie rodziny (w tym chłopak lub dziewczyna) wiedzieli, aby nie poruszać w tym momencie wrażliwych tematów, które mogłyby pogorszyć sytuację. Nie zachęcaj do spożywania alkoholu, albo innych substancji. Osoba z BPD może stać się jeszcze bardziej impulsywna po spożyciu alkoholu, co może skutkować sytuacją kryzysową. Ważne jest również, aby nie koncentrować wszystkich dyskusji wokół zaburzeń i niepowodzeń. I na odwrót, równie ważne jest to, aby nie kłaść zbyt dużego nacisku ani zbytnio nie pochwalać postępu, który osoba z BPD zrobi w trakcie np. terapii. Bądź konsekwentny i przewidywalny w swoim zachowaniu. Zawsze dotrzymuj danego słowa, w odniesieniu do tego, co zrobisz, lub czego nie zrobisz. Upewnij się, że Twój komunikat dotarł i został odebrany przez osobę z BPD. Sprawdza się to w każdym związku, ale jest nieodzownym elementem utrzymania zdrowych barier w związku z osobą z borderline. Nie będzie to łatwe szczególnie, jeśli padniesz ofiarą (co zazwyczaj się zdarza) gwałtownego wybuchu oskarżeń, złości lub potoku łez. Rada dla Ciebie – przeczekaj i trzymaj się swojego wcześniejszego postanowienia. Osoba z BPD nie jest głucha. Ona usłyszała i doskonale pamięta, co było jej wcześniej zakomunikowane. Po prostu Cię testuje. Jeśli jednak postanowisz ulec tym „wymuszeniom”, pamiętaj, że właśnie wzmocniłeś zachowanie, którego się obawiałeś. W trakcie konfliktu mów krótko i na temat. Sam wiesz, że kiedy jesteś zestresowany skupienie uwagi na długich wywodach innych ludzi, może okazać się problemowe. Jeśli jesteś w trakcie kłótni, lub niekoniecznie przyjemnej rozmowy, z osobą z borderline pamiętaj, że ma ona tendencję do zniekształcania tego, co mówisz. Twoje pozornie nieszkodliwe stwierdzenie, w oczach osoby chwiejnej emocjonalnie, może się łatwo przekształcić w największy atak uniemożliwiając tym samym dalszą kumunikację. Dodam jeszcze, że próby wytłumaczenia na niewiele się tutaj zdadzą. Najprawdopodobniej dodadzą one tylko „oliwy do ognia”. Komunikując się w konflikcie pamiętaj więc, aby każde Twoje zdanie było krótkie, proste i bezpośrednie, dzięki czemu zminimalizujesz szansę na błędną interpretację. Nie wdawaj się w kłótnię, bo osoba z BPD nie ustąpi. Jeśli musisz, to po prostu wyjdź aby uniknąć dalszej eskalacji. Zachęcaj do brania odpowiedzialności za swoje czyny. Naturalną rzeczą jest, że chcemy pomagać i opiekować się osobami, na których nam zależy. Nie wpadnij jednak w pułapkę bycia wybawcą dla osoby z BPD. Innymi słowy, nie daj się zmanipulować do wzięcia odpowiedzialności za ich nieodpowiedzialne działania. Jeśli osoba z borderline zniszczy coś podczas kłótni, albo jednej ze swoich furii, nie oferuj, że się tym zajmiesz, że naprawisz, albo że kupisz nowe. Jeśli narobi sobie długów, nie wyręczaj w ich spłacie. Umożliwienie osobom z BPD doświadczania naturalnych konsekwencji swoich zachowań może pomóc im w uświadomieniu sobie, że prawdobodobnie jednak potrzebują profesjonalnej pomocy. Oferuj szczere opinie oparte na faktach. Osoby z osobowością chwiejną emocjonalnie, jak już wspomniałam, mają tendencję do dramatyzowania, katastrofizowania i mylnej interpretacji faktów i słów. Nie wzmacniaj przekonania bliskiej Ci osoby, że została ona potraktowana niesprawiedliwie, chyba że Ty również uważasz, że to prawda. Wyznacz granice i się ich trzymaj. Zdrowe granice w związku są to zachowania, które są akceptowane i pożądane przez zaangażowane strony, jako coś pozytywnego. Są to np. zasady, których się nie łamie. Pomyśl o wyznaczaniu granic jako o procesie, a nie pojedynczemu wydarzeniu. Wprowadzajcie je stopniowo, ale systematycznie, żeby każdy wiedział, że granice z bliską osobą o ustaleniu waszych granic podczas, gdy oboje jesteście spokojni, a nie w gorączce kłótni. Ty zadecyduj, jakie zachowania będziesz tolerować, i czego nie będziesz tolerować od osoby z BPD i vice versa. Upewnij się, że oboje zrozumieliście swoje oczekiwania. Na przykład możesz powiedzieć: „Jeśli będziesz na mnie krzyczał, kiedy rozmawiamy, ja nie będę Cię słuchała i będę wychodziła z domu”. Podczas rozmowy o ustaleniu granic możesz powiedzieć, coś w rodzaju: „Kocham cię i chcę, aby nasz związek był zgodny/nasza rodzina funkcjonowała lepiej, ale nie radzę sobie ze stresem spowodowanym twoim zachowaniem”. Upewnij się przy tym, że wszyscy członkowie rodziny zgadzają się co do granic i tego, jak egzekwować konsekwencje, jeśli zostaną one zignorowane, a co na pewno zdarzy się nie raz. Nie ignoruj gróźb samobójstwa lub samookaleczenia. Groźby a nawet próby samobójcze i samookaleczenia są dosyć powszechne wśród osób z BPD. Jest to jeden z maladaptywnych sposobów, w jaki osoba z borderline radzi sobie z intensywnymi emocjami. Zachowania te mogą być postrzegane przez ludzi z zewnatrz, jako próby manipulacji sytuacji, w celu osiągnięcia swojego zamierzenia przez osobę z BPD. Faktycznie czasami tak też jest. Jednak rzeczywiste samobójstwa i samookaleczenia są również powszechne wśród osób z BPD i nigdy nie należy ignorować podobnych gróźb. Ryzyko wzrasta, jeśli osoba z borderline jest pod wpływem alkoholu, gdyż zwiększa się również jej impulsywność. Jeśli bliska Ci osoba grozi odebraniem sobie życia lub samookaleczeniem, nie kłóć się z nią i nie oskarżaj jej o bycie manipulantem. Zamiast tego zdaj sobie sprawę, że najprawdopodobniej odczuwa ona głęboki ból i w ten sposób stara się go wyrazić. Pamiętaj, że cokolwiek się dzieje nie jest to twoja wina i najważniejszym jest fakt zapewnienia bezpieczeństwa bliskiej Ci osobie. Pamiętaj przy tym aby nadal pielęgnować wcześniej ustalone granice i pomimo wszystkiego, być konsekwentnym. Np. jeśli bliska Ci osoba krzyczy na Ciebie i jest wulgarna podczas gdy grozi odebraniem sobie życia, masz prawo wyjść z domu i zadzwonić albo na po karetkę albo po policję (w zależności od sytuacji). Znajdź wsparcie dla siebie. Nauka radzenia sobie z zaburzeniami osobowości z pogranicza nie jest łatwa ani dla Ciebie, ani dla bliskiej Ci osoby. Ważne jest, abyś się upewnił, że twoje własne potrzeby i uczucia nie są ignorowane podczas codziennego wspierania bliskiej Ci osoby z BPD. Pamiętaj, aby w całej tej gonitwie poświęcić trochę czasu tylko dla siebie. Możesz zechcieć skorzystać z własnej terapii indywidualnej i / lub poszukać grup wsparcia dla bliskich osób z BPD, jeśli są takie w okolicy. Pamiętam coś, co powiedziała mi kiedyś jedna ze stałych klientek naszej linii kryzysowej. Powiedziała coś w tym rodzaju: „Wiesz, że jesteś borderline, kiedy wahasz się między obawą porzucenia a zachęcaniem do niego.” Stan ciągłego konfliktu. Jak inaczej pomóc sobie i bliskiej nam osobie z BPD abyśmy mogli lepiej razem funkcjonować??? Jakieś sugestie?? Pozdrawiam Zuzanna Wiele osób tkwi w relacjach z osobą zaburzoną i obwinia się za jego/jej zachowania, nie zdając sobie sprawy, że stoi za tym określona jak z filmuWyobraź sobie dwoje ludzi, którzy spotykają się od miesiąca. Do tej pory wszystko było idealnie. Połączenie jak z nikim innym. Od razu zaczęli snuć plany na przyszłość, ona praktycznie wprowadziła się do niego. Pewnego dnia on musiał zostać dłużej w pracy. Nie mógł zadzwonić, bo przedłużyło się spotkanie, z którego nie mógł wyjść. Do tego rozładował mu się więc do domu spóźniony nieco ponad godzinę. W planach ma, by wytłumaczyć sytuację i w ramach rekompensaty zabrać dziewczynę na jakąś dobrą kolację. Otwiera drzwi, a tam… armagedon. Mieszkanie wygląda jak po przejściu tornada, ciuchy, książki i wszystkie inne rzeczy, które prawdopodobnie były pod ręką, leżą porozwalane na podłodze. Co gorsza, konstrukcja z lego, którą budował od kilku dni, doszczętnie zniszczona… Ona ewidentnie roztrzęsiona, cała zapłakana, rzuca się na niego z pięściami i zaczyna go wyzywać…Zaburzenie osobowości borderlineDla niektórych z pewnością brzmi to abstrakcyjnie. Większość jednak gdzieś kiedyś zapewne słyszała podobną historię – nie do końca wiedząc, czy mogła zdarzyć się naprawdę i czy na pewno było tak, jak „on” to przedstawia. Są i tacy, którzy doświadczyli tego osobiście. Jeśli jesteś w którejś z tych dwóch ostatnich grup – istnieje duża szansa, że miałeś do czynienia (bezpośrednio lub słuchając opowieści) z osobą z zaburzeniem osobowości od kilku do kilkunastu (w zależności od klasyfikacji) różnych zaburzeń osobowości. Borderline (nazywana też „osobowością chwiejną emocjonalnie” lub „osobowością z pogranicza”) jest jednym z tych powszechnie najbardziej znanych – najprawdopodobniej dlatego, że poza szkodliwością dla samej osoby nim dotkniętej, sieje chyba największe spustoszenie w jej relacjach z bliskimi osobami, a szczególnie w związkach kryteriach diagnostycznych tej osobowości możemy znaleźć takie charakterystyki, jak: wahania nastroju, napady intensywnego gniewu, niestabilny obraz siebie, niestabilne i naznaczone silnymi emocjami związki interpersonalne, silny lęk przed odrzuceniem i gorączkowe wysiłki mające na celu jego uniknięcie, działania autoagresywne oraz chroniczne uczucie częściej to zaburzenie osobowości występuje u kobiet, zdarza się również u mężczyzn. W relacjach takie osoby zwykle na początku jawią się jako doskonałe, niesamowicie interesujące i pociągające. Potrafią w krótkim czasie głęboko zaangażować się w związek, co może być bardzo niedługo potem na idealnym obrazie zaczynają pojawiać się rysy… Najpierw pojedyncze, potem coraz liczniejsze. Co ważne, wciąż przeplatane sielankowymi stanami. To właśnie ta ciągła huśtawka sprawia, że tak trudno się z takiej relacji wyplątać. Bo rezygnując z koszmaru, rezygnuje się z idylli. Trudno wręcz uwierzyć, że mamy do czynienia z tą samą osobą… Do tego ciągła zaborczość, zazdrość, wielkie potrzeby i oczekiwania nie do jesteś w trakcie…Jeśli opis ten niepokojąco pasuje do osoby, z którą się spotykasz – być może jesteś z osobą zaburzoną. Mogłeś do tej pory nie zdawać sobie z tego sprawy – prawdopodobnie więc wszelkie jego/jej dziwne postępowanie próbowałeś jakoś sobie wytłumaczyć, nieraz szukając winy w sobie i wycofując się z – nawet adekwatnych – oczekiwań/ twoje przypuszczenie się potwierdzi, z jednej strony możesz odetchnąć z ulgą – to, co się działo, było wynikiem choroby drugiej osoby, a nie twojego zachowania… Niestety, jest też druga, ciemniejsza strona. A po niej ogromne obciążenie, które potencjalnie na tobie czy później staniesz przed decyzją, czy jesteś gotów na ten rollercoaster, który będzie cię kosztował wiele trudów i cierpienia. Jeśli tak, czeka cię wiele pracy – jednak głównie nad sobą. Najważniejsze jest tu określenie własnych granic i wyznaczanie ich drugiej osobie. Nawet jeśli nie zawsze uda się je wyegzekwować, sama pewność co do własnego postępowania i postaw pozwoli w dużym stopniu uchronić cię przez destrukcyjnym wpływem osoby z próbuj natomiast „uzdrawiać” swojego ukochanego czy ukochanej. Najlepszym, co możesz dla niego zrobić, jest stanowcze wpływanie na podjęcie przez niego leczenia: psychiatrycznego, psychoterapeutycznego. Tylko specjalistyczna opieka pozwala na złagodzenie objawów (co ważne, rokowania w tym zaburzeniu są wyjątkowo dobre – pod warunkiem, że osoba kontynuuje leczenie zgodnie z zaleceniami).Może być też tak, że związek z osobą zaburzoną okaże się dla ciebie zbyt dużym obciążeniem. W takim przypadku lepiej będzie zakończyć go jak najszybciej, póki jeszcze sprawy nie przybrały poważniejszego obrotu, a ty masz wciąż dość sił, by zadbać o siebie. Przygotuj się jednak, że i to może nie być proste…Osoby chwiejne emocjonalnie często nie dają o sobie zapomnieć, na przemian błagając o przebaczenie i obrzucając najgorszymi obelgami, a nawet groźbami. Wiele cierpliwości i stabilności, a także wsparcia bliskich (a nawet psychologa/psychoterapeuty) może wymagać przetrwanie tego czasu i wytrwanie w słusznej jesteś po…Ci, którzy zdecydowali się na rozstanie z osobą z borderline powinny przede wszystkim wiedzieć, że mają prawo skorzystać z pomocy specjalisty (a często jest to wskazane). Taki związek zwykle nosi znamiona przemocowego i może być doświadczeniem traumatycznym nawet dla kogoś, kto wcześniej funkcjonował dobrze i konstruktywnie radził sobie z przeżyć z okresu związku, w tym poczucia winy, lęku, niewyrażonej złości może okazać się niezbędne do otworzenia się na kolejne relacje i wejścia w nie bez nadmiernego zostaniesz…Na koniec pamiętaj, że celem tego tekstu nie jest diagnozowanie kogokolwiek, a tym bardziej usprawiedliwianie niewłaściwych, krzywdzących zachowań przez tłumaczenie ich chorobą. Chodzi bardziej o to, by zwrócić uwagę na pewne zjawisko – wiele osób tkwi w relacjach z osobą zaburzoną i obwinia się za jego/jej zachowania, nie zdając sobie sprawy, że stoi za tym określona drugiej strony, opisy zawarte w tym artykule to tylko wskazówki, określające pewne prawidłowości. Każde z opisanych zachowań może pojawić się u osoby z innym typem osobowości – zarówno zaburzonej, jak i zupełnie zdrowej. Tym, co wyróżnia osobę z bordeline to ich wielość i częstotliwość nawet jeśli osoba, z którą jesteś w związku idealnie pasuje do opisu – konieczna będzie profesjonalna diagnoza. Dlatego pierwszym i niezbędnym krokiem powinno być zachęcenie go do skorzystania z pomocy specjalisty – tu konkretnie psychiatry, który będzie mógł na podstawie wywiadu postawić diagnozę i przedstawić możliwości dalszego postępowania (zaproponuje leki i/lub psychoterapię, w cięższych przypadkach pobyt w szpitalu).Tylko tak możesz pomóc drugiej osobie radzić sobie z jego własnym cierpieniem w sposób zdrowy, który nie będzie nadużywał ciebie. A i wasz związek na pewno na tym zyska – o ile zdecydujesz się w nim także:Tak, mam depresję. O tym, dlaczego poszłam do psychologa…Czytaj także:Wizyta z dzieckiem u psychologa? Zobacz, jak się do tego przygotowaćCzytaj także:Czy prawdziwy facet może chodzić do psychologa? Witam Chciałbym prosić państwa o poradę Jestem w kilkuletnim związku z partnerka. Jest kobieta ambitną, wykształconą i nieco drobiazgową dba o detale. Niestety od jakiegoś czasu dzieje się między źle. Moja kobieta jest osobą jak sama mówi o wysokiej wrażliwości, jeździ regularnie do psychologa , miewa gorsze stany samopoczucia często płacze i zamienia się w kłębek nerwów , jest wręcz permanentnie podminowana. Niestety ma to duże rzutowanie na nasze relacje , partnerka co chwila zadręcza się jakimiś hipotetycznymi sytuacjami nie mającymi żadnego potwierdzenia, staram się zawsze wytłumaczyć jakąś rzecz, podpierając się faktami , argumentami ale to nigdy nie wystarcza i drąży takie tematy dalej , a gdy moje argumenty padają, mówi mi że nie może mi niczego powiedzieć i że nie mam empatii. Tak jakby nie chodziło jej o realne rozwiązanie dylematu / problemu . bywa wtedy opryskliwa i czepialska. Popada w straszne bezkońcowe melancholie. Obecnie nie rozmawiamy od kilku dni , przez tak absurdalną sytuacje że aż brak mi słów.. Przyjechała do mnie , zaczęła opowiadać o sytuacji w pracy w której podejrzewa że przełożona(bardzo jej przychylna) zablokowała jej pewną możliwość , ja spytałem się czy jest tego pewna ? moja luba na to wybuchła że nie może mi nic powiedzieć , że na nią wrzeszczę i pojechała ! kukra no ja ogólnie mówię głośno , pracuje przy maszynach , u nas w domu mówi się tak donioślej ale za nic nie uważam że na nią krzyknąłem. powiedziałem jej żeby sie uspokoiła że jest kłębkiem nerwów , ze rozumiem ze jest przez konflikt z koleżanka z pracy jest zdenerwowana ale bez przesady , nie może się tak zachowywać i że nie chcę być jej zderzakiem emocjonalnym... wyszła z podwórka szybkim krokiem , potem napisała mi tylko ze na nią wrzeszczę , ze nie może mi nic powiedzieć , i że czuje się jak w pracy gdzie jest ciągle atakowana . na koniec życzyła mi miłego weekendu i cisza ... ręce mi opadły , nie mam sił aby dzwonić i próbować się bronić czy usprawiedliwiać kolejny raz.... Często bywa tak że gdy spotykamy się z kimś jest fajnie , jest towarzyską, zabawna , miła, a w momencie w którym zostajemy sami ona dosłownie patrzy się w ścianę, odpowiada mi zdawkowo , ja widząc to zawsze staram się ją rozchmurzyć, pożartować, a ona przeważnie sprowadza mnie na ziemię mówiąc że ja to nie śmieszy albo zdawkowo odpowiada na jakiekolwiek pytania . Bywa tak że potrafimy siedzieć w pokoju i praktycznie się nie odzywać bo jak twierdzi nie ma nic do powiedzenia , ponieważ ona prowadzi sterylne życie i potrzebuje ciszy i spokoju . W takich momentach nagle jednak znajduje siły i uruchamia się przywołując jakieś sytuację z przeszłości wypominając mi że a to coś powiedziałem a to coś zrobiłem itp. Tak kompletnie ni z gruchy ni Pietruchy . Staram się nam jakoś zająć czas , pójść na spacer , wyskoczyć że znajomymi . Ona przeważnie odmawia tłumacząc że nie ma na to energii i opowiada że już taka jest dorzucając często jakimś komunikatem że ona nie będzie gotować, nie chce mieć dzieci , czy nie zamierza spędzać weekendów poza domem . Takie stany są niewątpliwie ciężkie dla mojej partnerki ale stają się też coraz cięższe dla mnie . Nie chciałbym aby mój związek był oparty na wbijaniu szpil , jakiejś gęstej atmosfery niewiadomego pochodzenia. Bo strasznie mnie to męczy psychicznie. Mam wrażenie że muszę strasznie się pilnować z tym co mówię żeby jej nie urazić czy nie spowodować spadku jej samopoczucia. np. Moja partnerka praktycznie nie ma koleżanek, ja mam kilku kumpli , kuzynów z którymi od czasu do czasu chce się spotkać. nie jestem człowiekiem który się upija do nieprzytomności, ci ludzie Są też naprawdę dobrze kierujący swoim życiem. w momencie w którym mowie swojej partnerce że mam zamiar wyjść i mam nadzieję że wyjdzie ze mną ona zawsze odpowiada że nie będzie się szlajać po melinach (puby) i że nie ma energii na takie spotkania. Ja często z nich rezygnuje żeby spędzić z nie czas ale nie mogę zaniechać wieloletnich relacji że swoimi przyjaciółmi i kilka razy w roku decyduje się na wyjście. Ona wtedy jest wyraźnie niezadowolona , milknie , a po wszystkim albo się nie odzywa albo dogaduje na temat tego że pewnie się śliniliśmy na "dupy" i chlaliśmy alkohol ... Oczywiście bywają wspaniałe momenty , śmiejemy się bawimy jest cudownie tylko co kilka dni następuje takie załamanie że strony partnerki Martwię się o nią i chciałbym aby wreszcie odżyła, tym bardziej że nie wiem ile jeszcze sam wytrzymam... zwykłe sytuacje przeradzają się w jakieś chore konflikty. Np na sylwestra , byliśmy w apartamencie , tańczyliśmy bawiliśmy się , w pewnym momencie poleciała piosenką " I want to break free ", po czym moja partnerka nagle zamilkła i widziałem że coś się stało. Jak się okazało, obraziła się na mnie bo śpiewałem słowa refrenu! byłem załamany i zaskoczony , nie rozumiałem co zrobiłem źle w jej mniemaniu . Okazało się że gdy śpiewałem i wan to break free ona zrozumiała że ja pragnę wolności w związku , cokolwiek to w ogóle znaczy .... Myślałem że zemdleje gdy to usłyszałem . Poszedłem po prostu spać.. Miewa do tego problemy zdrowotne ,gdy cierpi i zawsze gdy proponuję poszukania innego specjalisty ( obecny prowadzi ja kilka lat) ona strasznie się uruchamia że nie ma zamiaru jeździć po innych lekarzach i że dobrze wie co ma robić . Nie mam pojęcia jak rozwiązać nasz problem i jak do niej dotrzeć... Mają państwo może jakieś sugestie jak do niej podejść ? Jak mogę jej pomóc ? Pozdrawiam Użytkownik sebol93 edytował ten post 16 kwiecień 2022 - 14:34

związek z osobą borderline forum